Ons laatste maandje SU........:(

Dag lieve mensen,

Het is al weer een poosje geleden, dus hierbij maar weer eens een verslagje uit het verre, warme SUriname.. De tijd vliegt! Maandag over vier weken hoop ik al weer terug te komen. De laatste weken gaan nu echt snel. Ik moet nog twee weken stage lopen, daarna nog twee weken vakantie en op 8 juli hoop ik b.l.e.w. weer te landen op Schiphol..

Ik loop nog steeds stage op de Spoed Eisende Hulp en heb de laatste twee weken niet veel leuke dingen mee gemaakt! Misschien hebben jullie het al gehoord, maar twee weken terug is er een schoolbus met ongeveer 28 kinderen frontaal tegen een truck opgereden. Hoe het heeft kunnen gebeuren is nog steeds niet bekend. Het gebeurde een eindje uit de stad. We kregen telefoon dat we alles gereed moesten maken om de kinderen op te vangen en dat er drie erg aan toe waren. De buschauffeur is ter plekke overleden. We hebben snel de SEH in gereedheid gebracht om de kinderen op te kunnen vangen. De patiënten die op bedden lagen, hebben we allemaal op stoelen gezet om de bedden te kunnen gebruiken voor de kinderen. We hebben het team verdeeld in vier groepen. De drie kinderen die er het ergst aan toe waren kwamen binnen met de ambulance. Samen met een SEH arts kreeg ik een jongetje van 13 jaar die er erg aan toe was. Hij had een schedelfractuur en bloedingen. De IC stond ook al klaar en die hebben de twee kinderen die er erg aan toe waren gelijk geïntubeerd op de shockkamer op de SEH. Daarna hebben we een scan laten maken en hebben we het ventje naar de IC gebracht. Hij was nog geen vijf minuten op de IC en toen is hij naar OK gegaan. Tijdens de operatie is hij overleden. Ik ben gelijk teruggegaan naar de IC. Daar lag hij dan. Vreselijk om te zien. Samen met een IC-verpleegkundige heb ik hem naar het mortuarium gebracht. Toen we daar binnen kwamen lag daar ook de buschauffeur. Dat was vreselijk om te zien! Van het gezicht was bijna niks meer over. Van zijn ene arm was het vel helemaal afgeschaafd en konden we zo op het bot etc. kijken.. Dat beeld vergeet ik niet snel meer! Meer kan en wil ik er nu niet over kwijt.

Voor de rest heb ik het nog steeds super naar m'n zin op de SEH en wil eigenlijk nog lang niet weg! Ik rij veel uit met de ambulance. Vandaag ook weer twee ritjes gehad. Vanmorgen eerst een man thuis opgehaald. Zijn hele arm en schouder was blauw en hij had een groot aneurysma in zijn buik. (Dan staat de aorta op knappen). Omdat er geen plek was op de IC, wachten we nu eigenlijk totdat de aneurysma daadwerkelijk gaat knappen en dan bloed hij dood omdat zijn bloed niet meer stolt, dus hij blijft bloedden. Opereren doen ze ook niet meer. Vanmiddag nog een ritje buiten de stad gemaakt tot vlakbij Zanderij (vliegveld). Daar lag een jongen op straat die aangereden was door een auto. Dat gebeurd hier echt zo vaak!! Hij had vreselijk veel pijn. Pijnstillers zijn in de ambulance niet aanwezig dus hij moest de hele rit pijn lijden. De wegen zijn hier vreselijk hobbelig dus hij schreeuwde het uit van de pijn. In het ziekenhuis bleek dat zijn onderbeen gebroken was.
Daarna landde de helikopter vanuit het binnenland voor het ziekenhuis. Die kwam een man brengen die op een schip werkt en hij had kokend heet water over zich heen gehad twee dagen geleden. Ze hadden op het schip er een beetje zalf op gedaan, verbandje eromheen en dan moest het maar weer over gaan. Maar nu kreeg hij zoveel pijn dat hij toch maar naar het ziekenhuis moest gaan. Zijn been was totaal verbrand. Het zag er echt vies uit! De tenen bengelden er nog een beetje bij en ook op zijn andere been had hij brandwonden.

Gisteren kregen we een jongen binnen die ruzie had gehad met een vriend. Die vriend had toen een schep gepakt en had zijn oor door midden gekapt. Dat oor hing er dus nog een beetje bij. Hij was echt dwars door midden. Ik heb geassisteerd met het hechten en daarna is hij doorgestuurd naar de plastisch chirurg.
Ik heb de laatste twee weken zoveel meegemaakt dat ik het eigenlijk al helemaal niet meer weet. Vorige week ook nog wat raars: Er beviel een vrouw op de SEH van een kindje van 27 weken.. Het hartje klopte dus de kinderarts heeft het gelijk gereanimeerd. Dat ziet er heel naar uit als ze dat doen bij zo'n klein kindje! Uiteindelijk zijn ze gestopt met reanimeren en ademde het kindje vanzelf. Op een gegeven moment stopte het met ademen en klopte alleen het hartje nog. In Nederland hadden ze het kindje op de couveuse afdeling gelegd en had het misschien kunnen overleven. Hier doen ze dat niet. Ze vonden het het proberen niet waard. Ik heb het kindje bij de moeder gelegd. Het hartje klopte nog en ik je achterhoofd weet je dat ze gaan wachten totdat het vanzelf stopt met kloppen. Echt naar. De moeder werd ook totaal niet begeleid. Ik ben er bij gebleven en na ongeveer een kwartiertje stopte het hartje met kloppen en overleed het kindje in de armen van de moeder.
Ik kan nog veeeeeeeel meer vertellen over wat ik allemaal meegemaakt heb hier maar dan word het zo'n lang verslag.

Vorige week ben ik samen met vier collega's van de SEH naar Paradise Island geweest. Dat is een onbewoond eiland in het midden van het Brokopondo meer. Het was ontzettend mooi daar en we hadden het hele eiland inclusief zwembad voor ons alleen. Er lagen een paar kano's dus we hebben lekker gekanood. Was echt genieten. Morgen hopen we met z'n allen op trip te gaan naar Bigi Pan.. Heb er zin in! Voor de rest genieten we hier nog zolang we er nog zitten..

Onze Bigi Pan avonturen kunnen jullie volgende week lezen..
Ik ga nu m'n bed opzoeken....

Trusteeee xxx